ท่ามกลางกระแสการพัฒนาด้านเทคโนโลยีที่ก้าวกระโดด ที่ผลักให้เราต้องเร่งเรียนรู้เพื่อ ตามให้ทันการเปลี่ยนแปลง จนเรายอมทิ้งห่างและลดความสำคัญของการพัฒนาด้านการ ดำรงชีวิตที่เป็นพื้นฐานของความเป็นอยู่ที่สำคัญที่สุดของเราชาวไทย
• จริงหรือไม่… ที่ประเทศที่ได้ชื่อว่าเป็นอู่ข้าวอู่น้ำอันเพียบพร้อมด้วยความอุดมสมบูรณ์แห่งทรัพยากร กำลังค่อย ๆ เสียสมดุล เพราะขาดการจัดการด้านทรัพยากร บนบริบทแห่งความยั่งยืน
• จริงหรือไม่… ที่ภูมิปัญญาด้านการเกษตรกรรมที่เป็นเส้นเลือดหลักของไทย ยังคงอยู่อย่างกระจัดกระจายและไม่ได้ถูกนำมาต่อยอดอย่างเป็นระบบ เพื่อสร้างอาชีพและรายได้ที่ยั่งยืนและเกื้อกูลจากรุ่นสู่รุ่น
• จริงหรือไม่… ที่นวัตกรรมด้านอาหารจะยังแค่เอื้อประโยชน์ให้กับกลุ่มธุรกิจ แต่ไม่
สามารถสร้างขีดความสามารถในการแข่งขันในระดับชุมชมได้อย่างแท้จริง
• จริงหรือไม่… ที่เราชาวไทยยังคงมองข้ามปัญหาเหล่านี้ เพียงเพราะเราเชื่อว่าความเป็น “อู่ข้าวอู่น้ำ” จะยังอยู่กับเราตลอดไป จนลืมไปว่าผลกระทบต่อการดำรงชีวิตอันเป็นพื้นฐานที่สำคัญและจำเป็นที่สุด จะตกอยู่ที่รุ่นลูกรุ่นหลานของเราในอนาคตอันใกล้นี้